Trzydzieści dwa

Długo jeszcze rozmawiałam z Louisem na temat tego mieszkania w Hiszpani, i czy to napewno dobry pomysł. Stwierdził że gdy jutro rano wyjadę mam zatrzymać się w naszym mieszkaniu a nie u ojca Carter. Podobno jest ono położone niedaleko plaży.Brzmi kusząco ale przecież jadę tam z Carter więc jedziemy do jej taty. Najpierw Lou nie był zadowolony z mojej decyzji ale stwierdził że jak za 3 dni do nas przyjadą zabiera mnie do naszego własnego kącika. Dochodziła godzina 21 więc położyłam się spać żeby wstać o 6 rano na samolot. Strasznie boje się podróży powietrznych no ale jakoś przeżyję. Carter cały wieczór siedziała na łóżku z Niallem i słodko sobie gawędzili. Między nimi coś jest ale pomęcze ją pytaniami dopiero jutro.

- Hope wstawaj, nie mam zamiaru nieść cię na rękach na odprawę - krzyczała mi do ucha Car
- odejdź demonie - wyjęczałam zasłaniając głowę poduszką
- nie lecisz do Hiszpani ? - czułam że nadal nade mną stoi
- to dziś ? - zerwałam się z łóżka i chwytając jakieś ubrania rzuciłam się w stronę łazienki

Po 5 minutach wyszłam bardziej ogarnięta, chwyciłam walizkę i reklamówki z wczorajszych zakupów i pobiegłam na lotnisko. Całe szczęście że kirowca tourbusa był taki miły i nas podwózł. No w końcu za to tata mu płaci.

- mogłaś mnie obudzić w nieco brutalkniejszy sposób, dobrze wiesz że nie jestem porannym ptaszkiem - krzyknęłam do Carter która stała przy bramkach
- Louis my mnie chyba zabił gdybym wylała na ciebie lodowatą wode
- nie, on by to zrozumiał
- eej dziewczyny, nie pożegnacie się ? - krzyknął Zayn zza moich pleców
- oj zapomniałam - uśmiechnęłam się i rzuciłam się każdemu na szyje
- dzwoncie codziennie, nawet po kilka razy - nawijał Hazza
- Boże 3 dni nas widzieć nie będziecie to aż tak długo ?
- noooo, kochanie jak ja tęsknić będe, dzwoń co godzinę bo ja umrę bez ciebie - powiedział Lou i przytulił mne mocno
- dobra dobra ale puść bo oddychać nie mogę - wyrwałam się z jego objęć
- będziesz na pewno dzwoniła ? - chwycił moją twarz w swoje duże ręce
- tak kochanie - pocałowałam go namiętnie - serio musimy iść, pa - pomachałam im oddalając się

Gdy przeszłyśmy odprawę stewardessa pokazała nam miejsca które zajęłyśmy w samolocie. Trzymałam Carter za ręke i ciągle miałam zamknięte oczy.

- Hope, wszystko ok ? - spytała
- dzwoń po karetke, albo zamów mi trumne bo ja nie przeżyje - zaczęłam się nerwową trząść
- oj no weź, pomyśl o Lou - uspokojała mnie
- a właśnie, miałam cię o coś zapytać - otworzyłam oczy i popatrzyłam na nią - co jest między tobą a Niallem ?
- eee niiic - przeciągała
- mnie w konia nie zrobisz - szturchnęłam ją
- jesteśmy tylko przyjaciółmi - uśmiechnęła się
- taaaa jaaaaasne
- no naprawdę
- narazie tylko przyjaciółmi - puściłam jej oczko
- japa Hope - uszczypała mnie
- ej a weź mi jeszcze powiedz o czym gadałaś z Zaynem wtedy w szpitalu
- powiedział abym nie zagrała na uczuciach Nialla bo jest on bardzo wrażliwy
- tylko ? - spojrzałam na nią pytająco
- powiedział że wie że on mi się podoba a ja podobam się jemu ale on nie jest dobry w okazywaniu uczuć.
- awwwwww - zamrugałam
- co ?
- nie nic, fajnie gdybyście byli razem
- no nie ? Pacz, takie małe Horanki by się urodziły. Takie no wiesz, niebieskookie z blond włosami - rozmarzyła się
- ehem . - przytaknęłam śmiejąc się

Cała podróż minęła dość szybko. Gadałyśmy na temat chłopaków i innych rzeczy. Carter powiedziała że jej rodzice rozwiedli się rok temu jej ojciec wyjechał do Hiszpanii ale ma prawo widywać się z nią kilka razy do roku i dlatego ją zaprosił. Carter postawiła mu warunek że zjawi się jedynie wtedy, gdy pojadę z nią.
Jakiś głos oznajmił że za chwilę lądujemy i trzeba zapiąć pasy. Znów zamknęłam oczy. Startowanie i lądowanie to 2 najgorsze rzeczy w ciągu lotu. Te turbulencje i w ogóle. No ale jakoś przeżyłam. Szczęśliwie wylądowaliśmy i opuściłyśmy pokład samolotu. W terminalu czekaliśmy na nasze walizki a ja w tym czasie zadzwoniłam do Louisa że żyję i mam się dobrze o pogoda tutaj jest zajebista. Na lotnisko przyjechał po nas tata Carter. Wysoki mężczyzna koło 40. Wydawał się dość miły i sympatyczny. Zabierając walizki ruszyłyśmy w stronę jego samochodu. Czarny range rover. Jak na jednego faceta wydawał się dość duży. Gdy podjechaliśmy pod dom miałam wrażenie że zacznę zbierać szczęke z podłogi. Dom znajdował się blisko morza i wyglądał niczym jakaś willa. Pan Henry - bo tak miał na imię, wyjął z bagażnika nasze torby i zaniósł do domu. W środku spotkała Carter nie miła niespodzianka

_________________________________________

OMG kolejny rozdział do dupy. Niby mam wenę ale jej nie mam bo pisze takie gówno. I'm so sorry ...